بسم الله الرحمن الرحیم
عنوان: پاسخ به یاوه ها در بارۀ سید الشهداء و موارد مربوطه؛
قسمت پنجم: پاسخ به یاوه گویی در مورد کسب و کار امام حسین
گروه ۹ : پاسخ های مربوط به حقانیت امامان معصوم
شماره: ۳ – قسمت پنجم
نوع پاسخ: نوشتاری و صوتی
– پاسخ صوتی را در پایین متن دریافت نمایید.
تاریخ ثبت: پانزدهم دی ماه هزار و چهارصد و یک
سؤال:
در قسمت اول این مبحث (گروه ۹، شماره ۳، قسمت اول) گفتیم که مخالفی معاند خصوصا در جهت تحریک احساسات ملی گرایانه در ایرانیان، با مکر و تزویر و وانمود کردن دروغین انطباق کامل سخنانش با منابع صحیح، نارواهایی را در مورد سیدالشهدا حسین بن علی علیهما السلام و برخی از بزرگان وابسته به ایشان ابراز می کند.
که بنا شد طی چند قسمت، هربار یک قسمت از سخنان او را مطرح نماییم و با پاسخ های متقن، مزورانه و یاوه بودن گفتارش را بر ملا نماییم. که به دنبال ارائۀ چهار قسمت قبل، اکنون پنجمین قسمت را مطرح می کنیم؛ و به دوستان پیشنهاد می کنیم که به پاسخ های قسمت های قبل نیز مراجعه کرده باشند.
قسمت پنجم: پاسخ به یاوه گویی در مورد کسب و درآمد امام حسین
او با بی پروایی از دروغ، در مورد کسب و درآمد امام حسن و امام حسین ادعا می کند که فقط از طریق جنگ و غنیمتی که از امثال ایرانیان می گرفتند مال کسب می کردند. و به عنوان شاهد گفتارش، می گوید: ایشان و برادرشان امام حسن سالانه یک میلیون درهم از خراج ایرانیان از معاویه باج می گرفتند.
پاسخ نوشتاری:
هرچند تفکیک این امر که آیا نویسنده این نارواها و تهمت های تاریخی را از سر بی اطلاعی می گوید و یا غرض ورزی، مقداری دشوار است؛ اما با انتخاب گزینۀ سوم، یعنی تلفیقی از دو گزینۀ قبل، این معما تا حدی حل می گردد؛ که نفی کامل این ادعا، چه با بررسی سیرۀ عمومی پیامبر و امامان معصوم بعد از ایشان و چه با بررسی زندگی شخصی امام حسین ، به وضوح قابل مشاهده است. که ما ان شاءالله ابتدا این دو حقیقت را در معرض دید مراجعه کنندگان قرار داده و سپس به موضوع دریافت مالی ایشان و برادرشان از معاویه خواهیم پرداخت.
الف- سیرۀ عمومی پیامبر و امامان معصوم:
حتی در مورد عموم پیامبران قبل از پیامبر اسلام نیز قرآن و آثار گویای آن است که آنها دارای شغل و کسب و کار بودند، و آیۀ هشتادم سورۀ انبیاء به حرفۀ زره سازی داود در عین پیامبری و حاکم بودنش دلالت دارد. و جعفر بن محمد (امام صادق) در حدیثی (در تهذیب الاحکام ج ۶ ص۳۸۴ ح ۲۵۹) می فرمایند:
خداوند هیچ پیامبری را مبعوث نکرد مگر آنکه کشاورز بود، به جز ادریس که خیاط بود.
و در مورد خود پیامبر اسلام مشغولیت های شغلی و تجاری و کشاورزی ایشان در قبل و بعد از بعثت در مآخذ واضح است.
و در مورد علی بن ابی طالب از جمله همین بس که طبق نقل کتاب کافی (ج ۵ ص ۷۴) ، هزار بنده از محل درآمد شخصی شان و عملکرد دست هایشان آزاد کردند. و طبق نقل دیگری در همانجا (ص ۷۵) ، در حالی که بار شتری از هسته (خرما) در زیرشان بود، در پاسخ به شخصی که پرسید، آنها چیست؟ فرمودند اگر خداوند بخواهد صد هزار خوشۀ خرما می باشد، و سپس بدون استثناء تمامی آنها را کاشتند.
و به عنوان یک قاعدۀ کلی در مورد تمامی امامان معصوم، طبق نقل دیگری در همانجا وقتی امام کاظم در زمین خودشان در حال کار کردن و در حالی مشاهده می شوند که قدم هایشان غرق در عرق می باشد؛ در پاسخ به سؤال راوی که با تعجب می پرسد، پس کارگران کجایند؟ می گویند:
کسانی با دست (خودشان) در زمین شان کار کردند که از من و پدرم بهترند. و سپس اعلام می کنند که منظورشان پیامبر و علی بن ابی طالب و تمام پدران و اجدادشان (و از جمله امام حسین) است. و می گویند:
آنها با دست هایشان کار می کردند و این روش از جملۀ اعمال پیامبران و رسولان و اوصیاء آنها و صالحین است.
ب- شغل مسلم امام حسین:
طبق وصیت و وقف نامه ای از پدرشان علی بن ابی طالب، از شغل های مسلّم امام حسن و امام حسین کشاورزی و باغ داری بوده است.
در این وصیت و وقف نامه ای که بخشی از آن در بخش نامه ها و وصایای نهج البلاغه (رقم ۲۴) و کامل تر آن در کتاب کافی (ج ۷ ص ۴۹ ح ۷) نقل شده است، پدرشان علی بن ابی طالب اداره باغستان ها و زمین های کشاورزی خودشان را در بعد خودشان در اختیار امام حسن و سپس امام حسین قرار می دهند تا آنها بدون آنکه در حرج باشند هر چه می خواهند از آنها برای خود و مصالح شان برداشت کنند و سپس در موارد وقف صرف نمایند.
ج- دریافت های مالی امام حسن و امام حسین از معاویه:
دیدیم که امام حسن و امام حسین لااقل از محل کشاورزی و باغ داری در املاک وسیع آباد شده به دست پدرشان از لحاظ مالی بی نیاز بودند؛ و از طرفی بدون شک آنها پیرو پدر خویش بودند که طبق نقل نامۀ چهل و پنجم نهج البلاغه به کارگزار خویش عثمان بن حنیف انصاری در بصره از جمله می فرمایند:
« نسبت به آنچه که بر آن دندان می گذاری و آن را فرو می بری بررسی کن، و آنچه را که علم آن بر تو مشتبه شده است به دور افکن؛ و از آن چیزی تناول کن و بگیر که به پاکیزگی وجوه آن یقین داری. »
و از طرفی طبق مآخذ ثابت است که آنها مبالغ و اموالی را از معاویه اخذ می کردند، ولی طبق همان مآخذ دلیل و نحوه مصرف آن واضح می گردد؛ که مخالفین حقیقت، اثبات آن را از این مآخذ ذکر می کنند ولی دلیل و نحوۀ مصرف آن را یا تحریف و یا پنهان می نمایند، و آن موارد عبارتند از:
۱- واضح است که در نزد امام حسن و امام حسین حکومت معاویه مشروعیت نداشت و اموال در دست او نیز عموما بیت المال و حق دیگران بود و بدیهی بود که هر گاه مقداری از آن اموال به طریقی به دست شان می رسید آن را اخذ نموده و به اهلش برسانند.
همانطور که در کتاب دعائم الاسلام (ج ۲ ص ۳۲۴-۳۲۳) از قول امام باقر نقل شده که در پاسخ به سؤال در مورد اخذ بخشش های کسانی که با زور و غلبه حاکم شده اند، می گویند: امام حسن و امام حسین بخشش های چنین کسانی مانند معاویه را قبول می کردند، چرا که آنها سزاوار آن چیز از این موارد بودند که به آنها می رسید.
و آنچه که در دست زورگویان می باشد برای خودشان حرام است؛ ولی مردم در صورتی که آن اموال در خیری به دست آنها برسد و آن را از طریق حقش بگیرند در مورد آن در وسعت می باشند.
۲- در کتاب علل الشرایع (ج ۱ ص ۲۱۸) بیان نموده است که امام حسن و امام حسین اموال را از معاویه می گرفتند ولی حتی به اندازه ای که جنبنده [و طبق نسخه ای مگس] با دهانش حمل می کند را، صرف خود و نان خور هایشان نمی کردند.
۳- طبق مآخذ مختلف و از جمله تاریخ طبری (ج ۵ ص ۱۶۰) و کامل ابن اثیر (ج ۳ ص ۴۰۵) و علل الشرایع (ج ۱ ص ۲۱۲) ، صلح امام حسن با معاویه از جمله بر اساس پرداخت مبالغی از جانب معاویه به امام حسن و امام حسین بود تا در میان شیعیان و فرزندان کشته شده های جنگ جمل و صفین از طرفداران پدرشان تقسیم شود؛ که معاویه به غالب آنها وفا نکرد. و بدیهی بود که هرگاه به شکل دیگری از اموال غصب شده در دستش مبلغی می پرداخت، ایشان آن را اخذ نموده و به اهلش برسانند.
و این هم که او باز با افزودن کذبی دیگر بر نارواهای قبلی خویش می گوید: ایشان و برادرشان امام حسن سالانه یک میلیون درهم از خراج ایرانیان از معاویه باج می گرفتند، تحریف و تدلیسی بیش نیست.
چرا که اگر منظور بخشی از معاهدۀ صلح امام حسن با معاویه است که قرار بود معاویه از خراجی که از مردم دارابگرد فارس (که طبق ضوابط خاص) به بیت المال می رسید سالانه یک میلیون درهم بپردازد؛
اولا: همانطور که ذکر شد قرار بود این مبلغ به فرزندان کشته شده های جنگ جمل و صفین پرداخت شود.
ثانیا: طبق آنچه که در کتاب کامل ابن اثیر (ج ۳ ص ۴۰۵) نقل شده است، معاویه با همدستی برخی از مردم بصره به این عهد نیز وفا نکرد.
پس بازهم نیک بنگرید که دشمنان حقیقت چه گونه با بازی با واژه ها و تحریک حمیت ها سعی در واژگون جلوه دادن حقایق دارند!
